Her Şeyin Susmakla Başladığını Öğrendim

Gazze’nin sabahı yok.
ve bu sabahların olmaması,
bizim ceplerimize koyduğumuz suskunluktan yapılmış.
çünkü insan, ilk susunca insan olmaktan çıkıyor.
bir bebek çığlık atamadan susuyorsa
önce annesi ölüyor,
sonra medeniyet.

ben haberleri açtım.
bir ekran daha.
kan damlıyor ekranın sağ üst köşesinden.
bombardıman sürüyor.
adam anlatıyor.
kelimeler kuru,
kelimeler steril.
sanki bir meteor düşmüş gibi anlatıyor
ama o meteor, bir bebeğin yastığına düşüyor.

ve sonra biri çıkıyor:
“İnsan Hakları” diyor.
kelimenin biri yanlış.
ya insan değil bu,
ya hak değil.
çünkü hak,
adını bir çocuğun kalbinde yazamadığın şeydir.

kardeşim,
biz ne zaman adam olmaktan vazgeçtik?
hangi cami avlusunda unuttuk ceset yıkamayı,
hangi çarşıda kaybettik vakitlice öfkelenmeyi?
hangi okulda sustuk ilk defa?
ve neden mezun olurken başımız öne eğikti?

eğer bir çocuk taşla tankı durdurmak zorunda kalıyorsa
o topraklarda adalet yok,
ve o topraklarda yaşamak
yalnız toprakta olmakla mümkündür artık.
çünkü gökyüzü,
bombardıman saatine göre kapanıyor.

sen hâlâ çay içiyorsun değil mi?
biraz demli, biraz buruk.
ama hiç düşünmüyorsun,
o burukluk belki de
bir annenin çatlamış sesidir
bir beşiğe sarılı cesedin üstünden gelen.

ben biliyorum,
sen de benim gibi bir gencin gözlerinden kaçırıyorsun yüzünü.
çünkü sen onun ne zaman öldüğünü değil,
ne zaman sustuğunu merak ediyorsun.
çünkü ilk susan bizdik.
biz, ekran başında ağlamayanlar,
biz, kınayıp uyuyanlar,
biz, ertesi gün işe geç kalmaktan korkanlar.

şimdi dönüp bana diyorsun ki:
“ama ne yapabilirim?”
ben de sana diyorum ki:
adam ol.
önce adam ol.
sonra yapacak çok şeyin olduğunu göreceksin.
çünkü adam olmak,
hakkı hak bilmekle başlar.
ve hak, ancak
bir çocuğun yüzündeki tozu silmeyi bildiğin gün
senin olur.

Gazze’de süt dişi çıkmamış bir bebek,
ölürken diş fırçası reklamı yapan medeniyet,
artık bir tarih değildir,
bir suç delilidir.

ve biz,
o suçun ortağıyız.
çünkü sustuk.
çünkü izledik.
çünkü dua ettik ama kalkıp kapıyı çalmadık.

şimdi elini kalbine koy.
çünkü kalp atışıyla insan olunur,
ama kalbinin attığını hatırlamakla adam kalınır.

ve unutma:
her şeyin susmakla başladığını
bir gün bir bebek yüzü sana
ağlamadan hatırlatabilir.