Her kadının içinde susmayan bir şarkısı ...

Her kadının içinde susmayan bir şarkısı vardır

Bir kadını anlatmaya kelimeler yetmez.
Kadın;
ne yalnızca bir gülüşün sıcaklığıdır,
ne de bir suskunluğun karanlığı.
Kadın, aynı anda hem doğan, hem yıkan,
hem yeniden başlayan bir dünyanın adıdır.

Gecenin en sessiz yerinde bile
kendi ışığını yüreğinden yapar.
Sessiz kaldığında bile hikâye anlatır;
öfkelendiğinde bile şefkatin bir damarını saklar.
Kırıldığında ise,
kırıldığı yerden çiçek açmayı öğretir hayata.

Kadın;
acı taşırken bile güzellik üretir.
Çocuk büyütür, umut büyütür,
kendi içindeki karanlığı bile büyütüp
ışığa dönüştürebilir.
Bir adama yaslandığında güçlüdür,
kimseye yaslanmadığında daha da güçlüdür.

Gülüşü genişletir evreni.
Sustuğunda huzur çöker üzerine dünyanın.
Kırılganlığı bir serçe kanadı kadar ince,
direnci bir dağ sırtı kadar serttir.

Geceleri yorgunluğunu kendi içine saklar,
sabaha yeni bir gülüşle çıkar.
Her gün yeniden doğar;
çünkü kadın olmak
biraz yanmak,
biraz da küllerinden doğrulmaktır.

Sevdiğinde tam sever kadın;
yarımlık bilmez, eksik bırakmaz.
Kalbini uzatırken,
yüreğinin sesini de koyar ellerine.
İncindiğinde ise
öyle bir susar ki,
o suskunlukta bin kırık kelime dolaşır.

Kadının gözünden düşen her yaş
başka bir hikâyedir.
Boynuna çöken sessizlik
başka bir yaradan gelir.
Gülüşündeki titreşim
yeni bir umudun kapısını aralar.

Kadın;
yeri gelir annedir,
yeri gelir sevgilidir,
yeri gelir dost,
yeri gelir yapayalnızdır.
Ama hangi hâlde olursa olsun
başkasına nefes olacak kadar geniş bir yüreğe sahiptir.

Dünyanın yükü ağır geldiğinde bile
kimseyi suçlamaz.
Bir adım daha atar.
Bir söz daha yutar.
Bir gülüş daha bırakır havaya.
Çünkü “iyiyim” demeyi
kendine öğretmek zorunda kalan
ilk insan kadın olmuştur.

Kırıldığında derin bir kuyuya çekilir.
Orada sessizce kendi yarasını diker.
Kendini en iyi kendi onarır,
en sonunda yine kendi doğrulur.
Kadın değişmez;
sadece içindeki fırtına
başka bir kıyıya vurur.

Her kadının üzerindeki yorgunluk,
söylenmemiş sözlerin izi,
görülmeyen emeğin bedeli,
saklanan kırgınlıkların yükü,
yine de taşınan sevginin sıcaklığı vardır.

Bu hâllerin hepsi
aynı melodinin parçalarıdır.
Bu melodi hiçbir zaman susmaz.
Bazen bir fısıltıdır,
bazen bir çığlık,
bazen dua,
bazen gülüş…

Ama ne olursa olsun:
O ses hiçbir zaman ölmez.

Çünkü o ses,
kadının kendisidir.

Ve dünyanın tüm hikâyeleri sonunda
tek bir cümlede buluşur:

Her kadının içinde susmayan bir şarkısı vardır…

– Hüseyin Erdinç