Hepsi Bu Kadar Şiiri - Müjgan Kızıleniş

kah bir başına
kah kalabalıkta geçip gidiyordu.
yüksekçe bir dağa tırmanırdı
ya da ulu bir ağacın dallarından
en uçtaki yaprağa ulaşırdı.
ve oradan bırakırdı kendini
sonra yine dönerdi...

bazen herşeyin içinde
bazen sadece kendi içinde
kimyası öyleydi işte

elinle koymuş gibi bulmamalıydın onu.
içinde gezinmesine izin vermeliydin.
hissetmeliydin...
onu hep yinelemeli...
onunla hep yenilenmeliydin...
nasıl bitireceğini değil
ona nasıl başlayacağını bilmeliydin.

oyuncu kedi gibi yumakla haşır neşirdi
o koca çirkinlikler yumağının karasına
tek kişilik orduyla girmiş
gökkuşağı renkleriyle geri dönmüştü...

elinle koymuş gibi bulmamalıydın onu.
içinde gezinmesine izin vermeliydin.
hissetmeliydin...
onu hep yinelemeli...
onunla hep yenilenmeliydin...
nasıl bitireceğini değil
ona nasıl başlayacağını bilmeliydin...

acıdan ve korkudan geriye kalandı yükü
dünden ve bugünden
yarına kalacak olandı
bir gözün diğerinde gördüğü loş odaydı
o loş odadaki çıplak insandı.
ve en namuslusundan hüzündü o
kapamazdı ayıp yerlerini

birgün araladı,açtı perdelerini
anahtar deliğinden bakanın başında çuval
kördü sağ eli...sol eli...kördü yüreği,
loş odada yangın
hüzün makamı...
tutuşur herşey özünden gayrı

işte hepsi bu kadar...