Hep Virane Şiiri - Mine Yılmaz Sevinç

Artık bitmiştik,
Suçu her zaman ki gibi
Zamana yüklemiştik...
Bittiğimizden haberimiz yoktu
İşin garipliği
Ne bir şarkı mest ediyordu,
Ne bir şiir yüreğimizi sızlatıyordu,
Ne dost muhabbeti içimizi ısıtıyordu...
Üşümeye
Ve yalnızlığa mahkumduk,
Film şeridi gibi
Başa sarıyorduk hayatımızı,
Eski güzel günlerin anılarıyla
Suluyorduk çiçeklerimizi,
Yeni kayda değer anı yoktu...
Bitmişti,
Dibini sıyırmışız bilmeden sanki
Bütün güzel duyguların,
Yoksa bu kadar çabuk niye,
Nereye gitmişlerdi ki?
Günü güne ekliyorduk sadece
Hüzünlüydü gülümseyişler.
Hayat beklemekten ve
Umut etmekten ibaretmiş ama
Ne giden var,
Ne de gelen beklenecek artık.
Kapılar herkese kapanmış bildiğim,
Bilmiyorum ziller kimin için çalıyor?
Ekmeğin buğusunda buluşamıyor artık
Kimse kimseyle sıcacık...
Ne geçmiş bu kadar acı vermişti insana,
Ne yoksulluk,
Ne hastalık,
Ne yorgunluk,
İşte bu bitmişlik duygusu,
Bir daha içlenemeyeceğini bildiğin şarkılar,
Ve
İçsen bile tat vermeyen kahveler,
Sarhoş etmeyen meyler,
O kadar yorgun ve yalnız ki yürekler,
Yetmez olmuş meylerin gücü.
Gönül hep ayık,
Hep virane...
İnsan ne yapmış kendine?
Yağmur ıslatmaz,
Güneş ısıtmaz olmuş.
Türküler de yakılmıyor artık
Gidenlerin ardından,
Resmedemiyor ressamlar hayatı
Soyut çalışıyorlar hep,
Yaşamak değil bu
Nefes almak...

Mine Yılmaz Sevinç
21 Kasım 2023
10:50