Hep uyutulduk... Şiiri - Murat Ülkü

Doğduk bir defa, adımızı ezanla aldık,
Milli eğitimle koyun, Diyanet'le de dinsiz olduk.
Evde büyüklerden, okulda öğretmenden,
Dayaklar yedik, bilmeden istenen kalıba girdik.

Vatan millet dediler, sürdüler cepheye,
Meğer düşman da bağlı bizle, aynı merkeze.
Alkışlar tuttuk, kuklalar çıkınca sahneye,
Yüzde sıfır pay sahibi, bizler ise hep uyutulduk.

Uydurulmuş dinden kaçtık, aradık gerçeği,
Para tanrı olmuş, oysa iman elden gitmiş.
Ne "kör koyun" olduk, ne de "mor koyun",
Biz her oyunu sorgulayan "gri koyunmuşuz".

Seçilmişler ne yapsa, inanmaz gözümüz,
Duymayan kulaklar, kör olmuş sözümüz.
Bozkurt muyuz, koyun mu, neydi bilemedik adımız,
Yeter anlasınlar, artık bu kadar isyanımız.

Hangi kutupta dursak, etiketler hazır,
Ya yandaş ya karşıt, ya da meczup sayılır.
Düşünceye pranga, söze sansür vurulur,
Hakikat arayanlara deli gözüyle bakılır.

Sistemin çarkında dönüp dururuz,
Kendi sesimizi bile duyamaz oluruz.
Uyanmak zordur, konfor alanı sıcak,
Lakin kabulleniş, içimizi buz gibi yapar.

Hey insanlık, nereye bu gidiş?
Uyan artık gafletten, ve uyanık kal,
Ne kör ol, ne sağır, ne de piyon ol,
Kendi aklınla düşün, düşünki kendi yolunu bul.