Hazar Şiiri - Emel İrtem

beni kapat, adım Hazar
iç denizim ben
beni saymaz atlaslar
nedzinde gölüm ben
dinip rüzgarı yelpazesinden
mermerle kaplanıp...
sonra -künfekan- işaretler
karanlığa yazılıp...
dört milyar yıl önce başlayıp ölmeye
hala ölüp ölüp her yeni nefesle
ikizini yutan günahkarım ben

ama ben de seslerin içinden geçeceğim
kesişen zamanlar kucağımda saflaşıp...
her safta bir harfin okunuşu göverip...
çürüyen küre olup gülüş böylece...
-herkesin beklediği infilak buydu işte
deyip cennetinden geçeceğim

benim denizimi aç burkamı aç burkamı
içindeki haneler takatsız göreceksin
Hazar olup aktığımı dünyadan
ve bir kerpiçten inmeye başlayıp
uzak zamanların ayıp, son arzusuna
bozulmuş tövbelerle dönüp duruyor sema

-evet! elveda, Künfekan - canım acıyor-
ne yapacaksın beni gömmekten başka
zira yanar, yanacak ruhun bu ölü başkalıkta