Hayatın içinden. Şiiri - Tuncay Aytaç

Hani, için acır bazen.
Dalar gözlerin uzaklara
Orada, bir garabet hisseder yüreğin.
Yorgun bir adam uyur sokakta,
Ezikliğiyle örtmüştür üzerini.

Bir hasta inler yatağında,
Biçare gözlerle bakar etrafına.
Bir umut ışığı arar, koca evrende.
Sonra, iki damla yaş akar gözlerinden.
Öletin bilinmeyen yolculuğunda
Ürperir bedeni.

Ayrılığa tabi dünya düzeni.
Kaç acıyı barındırır mutluluğa evrilen yollar.
Bir çocuk ağlıyor içimde, bükük dudağında,
Kırılan kalbinin izleri.
Mutluluğun arayışında yorulmuş gözleri.

Gece açmış koyununu,
Kara yüzünde bir dadı merhameti.
Merhaleler halinde mutluluk oyunları.
Oysa, hep aydınlıkta aramıştık umutları.
İsyan ateşini yakacağım içinde,
Gercekleşmeyen umutlarla harlanacak.
Yine hin bir önsezi.
Provoke ettim duyguları.
Yine isyan, yine isyan.

Bir yudum can!
İçinde dünyaya meydan okuma ilkelliği.
Tebessümlerde büyüyor onurum.
Tüm kurallar yerle bir.
Dar sokaklardan geçip, büyümeyen yanımla,
Tüm korkular, irkilmelerde kirpi oklarına dönüşüyor.
Gecenin sancılı doğumu başladı yine.
Bir kalem mesafede beyaz kâğıt üzerinde kendimi dövüyorum.
Yaşamla ölüm arası minvalde.