Hayat Türküsü Şiiri - Afşin Dualı

Boğuk bir çığlık, kim duyar bilmem...
Kalemin ucunda isyandı biriken.
​
​Masum çağımda vurdu bir kader,
Dilimde izi kaldı, bitmedi keder.
Sandım insanlık derdime yâr olur,
Duyarlı göründü oysa, hepsi gam oldu.
​
​Gönlüm bir sevdaya düştü,
Her gelen vefasız, yalandı rüştü.
Ne zaman Hak dedim gözleri kayışlı,
Okumadan gördüler, bana hınçları.

​Kitaplar sırdaşım, kalemim yoldaş,
Romanlar yazdım, akıttım gözümden yaş.
Dostum dediğim el, koluma pranga,
"Yazar olamazsın" hükmüyle na-yoldaş.
​
​Ah benim derdim büyük, yüküm ağırdır,
Sanatçı ruhumda yangınım kahır.
Bu ince peltek ses, kalpten haykırdı,
Hak'tan hayır geldi, minnetim bana sanrı.
Gönlüm payimal elem verdi tavrım.
​
​Okul bitti, vardım hayat yoluna,
Ne destek oldu yar, ne de cânıma.
Dediler: "Sen ne yaptın bu haneye?",
Emeğim görülmez oldu, ah dünya. "ahhhhh"
​
​Gönlüm Nihayet etti bir fidanda,
Sükût etti sevdam, kalbinin yarasıyla.
"Saf" dediler, akıllara ziyan,
Ahitleri sevdamı yadımdan koparmaktı oysa..
​
​Fırçam elimde, şiir ruhumda giz,
Görmediler sevmeyip, okumadılar çaresiz.
Kıskançlık sarmış yüzleri kifayetsiz,
Boş kâğıt ellerinde papağan dilleri.
​
​Gönlümde açtım her bir yarayı,
"Haklısın" diyen yok, kibirli yadları...
Ne yapsalar boş, ben bu yolda tektim,
Sanatım dilimde son dileğim.
Sözler kalpte hançer yarası, eserlerim payidar!
Eğilmedi başım, dilimde astar!
​
​Ah benim derdim büyük, yüküm ağırdır,
Sanatçı ruhumda yangınım kahır.
Bu ince peltek ses, kalpten haykırdı,
Hak'tan hayır geldi, minnetim bana sanrı.
Gönlüm payimal etmedi elem verdi tavrım.