Hayat Savaşında Şiiri - Sinan Bayram

Toprak çatladı bir sabah, güneş doğdu usulca,
Bir çocuk açtı gözünü, dünya sustu o an boyunca.
Ne yastığı vardı başının altında, ne de bekleyen bir sabah çorbası,
Ama kalbinde yanan bir ateşle başladı hayatın kavgası.

İlk adım bir sınav, ilk söz bir barikattı,
Bir lokma ekmek için diş, bir gülüş için yürek şarttı.
Dünya sertti, hayat acı; ne dost belliydi, ne düşman,
Ama o çocuk yürüdü, içindeki kıvılcımla meydan meydan.

Hayat, ne nazlı bir şiir ne de yumuşak bir masaldı,
O; dikenle sarılı bir yoldu, kan ve çamurla boyalıydı.
Ve o çocuk büyüdü, elleri nasır, gözleri yılmaz,
Bir taşa takılsa bile yıkılmaz, düşse de bir daha yılmaz.

Her sabah bir cepheydi, her gece bir hesap,
Hayat, sabırla örülen, alın teriyle kutsanan bir kitap.
Kimi zaman yalnızlıkla dövüştü, kimi zaman yoklukla,
Ama hiçbir zaman boyun eğmedi, kaderin soğuk tokatına.

“Ben buradayım,” dedi, “ve nefes aldıkça savaşırım,”
Zayıf düşse de düşmedi, çünkü umutla karışır kanın.
Karanlığa küfretmedi, bir mum yaktı her seferinde,
Ve yıldızlara doğru yürüdü, karanlığın tam merkezinde.

Ey insan!
Hayat bir nehir değil, sana göre akmaz,
Sen yüzmeyi öğrenmedikçe seni içine almaz.
Bir dağ gibi dik dur, bir çınar gibi kök sal,
Çünkü bu savaşta kazanmak, pes etmemekten ibaret kal.

Sinan Bayram