Hayat korkak etti beni Şiiri - Zeliha Be ...

Hayat korkak etti beni
Eskiden ne kolaydı
Kapıları çarpıp gitmek
Bakmamak ardına
Düşünmemek bundan sonra
Ne olur diye
Oysa şimdi öylemi
Giden hiçbir şeyin yerine
Daha iyisini, hatta aynısı bile koyamamışken
Hep eksik kalmışken bir şeyler
Şeytan çarp kapıyı çek git dediğinde
Bir an durup düşünmek
Ve sonra kalktığın gibi oturmak yerine
Ne hazin değil mi

Oysa ne çok kızardım insanlara
Biraz risk almak gerek, korkak bunlar diye
Sineye çekiyorlar, susuyorlar diye
Gözümde ufaldıkça ufalırlardı
Saygı bile duymazdım kabullenişlerine
Bilmezdim ne zor olduğunu bu kabullenmelerin
Ne acı olduğunu bilmezdim gidememelerinin
Hiç mi onurları yok bunların diye
Konuşmaktan hiç geri durmazdım
Oysa şimdi anlıyorum onların benden akıllı
Benimse kendini bir şey sanan
Bir hayat çaylağı olduğumu

Bir zamanlar ufacık bir kız vardı
Gözü kara, hiçbir şeyden korkmayan
Doğru bildiğinden şaşmayan
Haksızlık karşısında asla susmayan
Gitmesi gerektiği an düşünmeden çekip gidebilen
Her zaman dimdik duran, asla vazgeçmeyen
Yakından tanıyanların
Tanıdığım en ufak büyük insan
Küçük dev diye niteledikleri
O ufacık kız var ya
Gerçek bir donkişottu, boyuna posuna aldırmadan
Kim olduğuna, ne olduğuna bakmadan
Yel değirmenlerine meydan okurdu
Hayat yel değirmenlerine meydan okunulmayacağını
Yenilmeye mahkum olduğunu ona da öğretti sonunda

Hayatın başında ne gözü karaydık
Cesurduk, korkmazdık hiçbir şeyden
Çocuklar korkmaz ya hiçbir şeyden
Eli yanmadan anlamaz ya
Sobaya dokunulmayacağını
Aynen öyle
Hayat tecrübe ile sabittir diye
Boşuna dememişler ya
Yaşadıkça korkmayı öğrendim bende işte
Gelecek günün geçen günü aratacağından
Gidenin yerine yenisini koyamayacağımdan
Bundan sonra neler olacağını düşünmekten
Olasılıkları bir bir irdelemekten
Risk alamaz oldum artık
Kıpırdayamaz oldum yerimden
Susmayı öğrendim, sineye çekmeyi
Eyvallah bile dedim yeri geldi
Ve tüm bunları ben yaptım
Hayat korkak etti beni diyorum ya
Yalan değil deli gibi korkuyorum artık