Hayat böyle bir hikaye işte

Bir insan vardı…
Adı önemli değil, çünkü belki de sensin o,
Belki de ben, belki de hepimizden bir parça.
Sabahları gülümsemeyi unutmayan,
Ama geceleri yastığına sessizce düşen bir gölge taşıyan bir insan.

Çocukken çok şey isterdi;
Gökyüzündeki yıldızlara bile eli uzansın isterdi.
Ama ne zaman bir yıldız dile dese,
Hep başka bir gökyüzüne kayardı.
Sen de yaşadın mı hiç,
İstediğin şey tam olurken elinin arasından kayıp gitmesini?

Sonra büyüdü bu insan,
Büyümek dediğin şey ağırdır bilirsin…
Sevdi birini, içten ve temiz.
Kalbi titredi, gözleri parladı, elleri terledi.
Ama kavuşamadı.
Sevenin yolu ayrı, sevilenin kaderi ayrı yazılmıştı.
Sevdi, ama tutamadı…
Sen de tuttun mu hiç tutamadan yüreğini?

Yine de kimseye kızmadı.
Çünkü bilir insanlık denen şey,
Bazen gitmekle, bazen kalamamakla ölçülür.
O da saygısını korudu,
Kalbini kimseye kırmak istemedi.
Sevecen durdu, anlayışlı kaldı—
Hani her şeye rağmen iyi kalabilen insanlar vardır ya,
İşte onlardan biriydi.

Ama bir gün yürüdü,
İstanbul’un dar sokaklarından değil,
Kendi içinin karanlık koridorlarından.
Köşeye sıkışmış duygularına baktı,
Hepsi birbirine karışmıştı:
Hüzün, sevinç, kayıp, umut…
Ve dedi ki:
“Demek ki hayat böyle bir hikâye;
Ne tamamen mutsuz,
Ne tamamen mutlu.”

Bir sabah pencereyi açtı,
Hava soğuktu ama güneş vardı.
O an anladı:
İnsan, içine bir nebze ışık düşerse
Karanlığın da anlamı olur.
Çünkü karanlık yoksa,
Umudun adı olmaz.

Ve işte o gün kendi kendine söyledi:
“Bir şeyi isterim, belki alamam.
Birini severim, belki kavuşamam.
Ama kalbimi kaybetmem.
Çünkü insan olmak budur;
Acıyı da taşımak, sevinci de paylaşmak.”

Sonra yoluna devam etti.
Hâlâ hayalleri vardı,
Hâlâ yorgun ama iyiydi.
Ve arkasına bakmadan fısıldadı dünyaya:

“Hayat acısıyla tatlısıyla bir bütündür,
Ve ben bu bütünde
Kendi parçamı sevmeyi öğrendim.”