Hayat Şiiri - Fuad Yusufoğlu

HAYAT

Bir düş yumağı içreydi hayat
Çözüldükçe uzayıp giden
Bir ucu umut, bir ucu yaşamak
Bir düş yumağı işte
Böyle başladı serencamı hayatın
Böyle yol aldık ölüme
Önce kınından sıyrıldı aşk
Yollara revan yaşayıp durduk
Yüreğimiz ne kadar kavi
Ellerimiz hünerli olsa da
Şehvetle bekledi, puslu geceleri ihanet…

Hep aynı hikâye hayat sahnesinde;
Kan ve kin ölesiye sevişken
Gözlerimizde asırları kamburlaştıran
Naftalin ambalajlı öfke
Damarlarımızda morfin kıvamında nefret…

Bir giyotin pervasızlığında
Böldü her şeyi ikiye
İnsanlık adına her ne var ise
Etkili dalga boyunun ayartıldığı vahşet

Ne deniz ne martılar
Ne mehtap ne gece
Burada büyüyen yalnızca korku
Yani söz bu kadar ince
Kâğıt kılıç kadar keskin
Sonrası mı?
Sonrası yine zulüm, yine uçurum
Zaman, tetiği gerilmiş bir namlunun ucunda
Sokaklar kalabalık, sabahlar mahşer
Döndükçe değişir mi dünya, deme
Bak her nabızda nasıl da şaşıyor beşer…

Sonrası mı? “Dehşet…”