Hayat Şiiri - Onur Göknil

Hayat dediğin
Bir sabah uyanıp iç çekmektir belki,
Güneşi görmek, ama içini ısıtamamaktır kimi gün.
Bir annenin sessiz duasıdır evladına,
Bir çocuğun dizindeki yara,
Bir yaşlının unutulmuş sesi...

Hayat bazen sadece beklemektir,
Bir kapının çalmasını,
Bir mesajı, bir cevabı,
Belki de kendini.

İnsan,
Kendini arayan bir yolcudur,
Bazen gözlerde,
Bazen kitaplarda,
Bazen de kendi suskunluğunda bulur izlerini.

Sevmeyi öğrenince başlar anlam,
Bir kediyi okşarken,
Bir dostu affederken,
Bir yabancının yükünü paylaşırken…

Bazen düşünürsün:
Neden geldik bu dünyaya?
Yalnız kalmak için mi?
Yoksa bir başkasını yalnızlıktan kurtarmak için mi?

Bir çiçek açar,
Sen görmesen de,
Bir bebek güler,
Sen duymasan da
Hayat hep devam eder,
Sen anlayamasan da.

Ve belki de anlam,
Bütün sorulara değil,
Bir tek insana iyi gelebilmektedir.

Hayat,
Kırılgan bir aynadır,
Ne kadar nazik dokunursan,
O kadar güzel gösterir seni.

O yüzden,
Koşma, yorulursun.
Kavga etme, yıpranırsın.
Sev...
Bir yürekten diğerine giden yolu unutma.
Çünkü belki de hayat
İnsanın insana iyi gelmesi
İyi geldikçe daha da değerlenmesidir.