Hayaller Ötesi Şiiri - Poyraz Can

Bir hayal vardı...
Biraz yasemin kokardı, biraz duman,
üzerine basmaya kıyamazdım.
ama her seferinde yangını ben çıkarırdım.
Aşk mıydı o?
Yoksa yalnızlığı güzel gösteren bir yalan mıydı?

Gözlerin vardı.
Öyle diyorum çünkü;
hâlâ bakıyor gibisin, boşluğun en derin yerinden.
Seninle yanmak kolaydı,
sensizken sönmek;
Aslında en zor olanı buydu.

Ben sana ne zaman yenildim bilmiyorum,
ama düşlediğim her sabah,
biraz daha sen gibi kanıyordu.

Şimdi o hayal;
rüzgârın cebinde unutulmuş bir mendil gibi
her esintide kokunu taşıyor hâlâ,
Ve ben her nefeste biraz daha eksiliyorum,
Ve biraz daha sana benziyorum artık.

Bir geceye sığmadı gidişin,
bir ömre sığmadı kalışın.
Ne kadar sildiysem seni duvarlardan,
o kadar çok yankılandın içimde.

Bir resim gibi kaldın gözlerimde,
silinmeyen bir hüznün fırça iziyle.
Ne zaman dokunsam geçmişe,
parmak uçlarım kanıyor ardından.

Mavi kanatlı kuşlar bile seni bilir artık,
her ötüşlerinde biraz daha susarım.
Kimi zaman bir kahvenin telvesinde ararım
Kimi zamanda düşlerimin ortasında
Öyle ki;
Senin gidişinle şehir bile karardı.
ben o günden beri karanlığın içinde yok oldum.

Rüyalarıma uğradığın her gece,
bir çocuk gibi inanıyorum hâlâ.
"Belki bu defa kalır" diyorum,
ama sen hep sabahları terk ediyorsun.

Gözlerinin dibi bir kuyuydu
ne zaman baksam boğulurdum,
ama her defasında inadına
yeniden o kuyuya inmeyi seçerdim.

Sesinde bir büyü vardı,
gırtlak dibinden yükselen kadim bir sır,
Bir dua gibi, bir lanet gibi yankılanırdı,
ne söylesen kalbimde yankısı kan olurdu.

Gözlerin… ah o esrarlı gözlerin,
bir cinayet mahalli gibi parlardı.
Ne zaman içine baksam,
kendimi suç üstü yakalanmış bulurdum.

Yalnızlığım senin yankından doğdu,
içimde büyüyen her sessizlik, adını taşır su gibi.
Her dalga senden bir hatıra getirir
her vurgunda deli gibi sana dönüyorum.

Ve anlıyorum artık...
Geçte olsa anlıyorum.
Aslında seni sevmek yaşamak için değil,
Beni her gün yavaşça öldürmek için var.
Sen bende hep o ince çizgiydin;
yaşarken bile mezarım oldun.

Şimdi ne yaseminin kokusu kaldı,
ne dumanın izi…
Sadece senin adını unutmayan bir kalp,
ve bir hayalin sonunda kavuşmayı bekleyen bir ben.

13.11.2025
Poyraz Can