Hayal Sokağında Seni Arıyorum

Bir sokağım vardı benim…
Adı yoktu başta,
Ama içinde yürüdükçe,
Herkes ona “Hayal Sokağı” dedi fısıltıyla...

Çocukluğum orada sek sek oynadı,
Bir çamurun içinden gülüş topladım bir zamanlar.
Kırık dökük kaldırım taşlarında
Ayakkabılarım değil, umutlarım yıprandı sessizce...

Bir pencere kenarında,
İsmi unutulmuş bir eski radyodan
Türküler taşardı akşamlara.
O türkülerde ben,
Birini severdim sessizce…
O bilmese de olurdu,
Yeterdi aynı gökyüzünü paylaşmamız…

Hayal Sokağı’nda her ev,
Bir yoksulluğun örtüsünü çekmişti üstüne.
Ama o sokakta,
Zengin olan sadece kalplerdi,
Bir ekmeği ikiye bölen ellerdi servetimiz.

Geceleri yıldızlar çok daha parlaktı orada,
Çünkü kimsenin lüksü yoktu ışıkları açmaya.
Biz karanlığı sevmiştik,
Çünkü içinde hayaller saklanırdı—
Korkular değil, hayaller...

Zaman geçti…
O sokak duruyor mu bilmiyorum.
Belki yerinde bir apartman yükselmiştir,
Belki çocukların sesi yerini sessizliğe bırakmıştır.
Ama içimde bir yer, hâlâ orada yürür,
Bir taşın üstüne oturur,
Gökyüzüne bakar—
Ve sessizce ağlar…

Çünkü dostum...
Hayal Sokağı dediğin yer,
Sadece bir sokak değilmiş...
Bir insanın kalbine gömdüğü
Bütün “keşkeler”in, “neden”lerin,
Ve “bir gün belki”lerin mezarlığıymış...

Ben hâlâ dönerim o sokağa bazen,
Rüyalarımdan gizlice geçerim.
Ve bilirim,
Her insanın bir Hayal Sokağı vardır…
Kimisi çocukluğunu bırakır orada,
Kimisi bir sevgiliyi...
Ben ikisini de kaybettim orada dostum...