Yıllar...Yaprak misali gün gün dökülüyor gözlerimiz önünde.
Koskocaman,bitmez sandığımız yıllar.Takvimden her gün bir yaprak koparıyoruz.Her gün hayat ağacımızdan bir yaprak daha dökülüyor.Fakat biz önümüzdeki günlerin hesabını yapıyoruz.Bugün yapmamız gerekeni yarına bırakıyoruz.Hayat ağacımızda yeteri kadar yaprak kaldığını
biliyor muyuz? Bitmez sandığımız o yapraklar umulmadık bir fırtınayla birden dökülür belki.Bunun için ömrümüzün sonbaharını beklemeye gerek yok.Ömür az,yapılacak işler çok.O zaman tüm yaprakların ne zaman döküleceğini bilmediğimiz şu dünyada bugünün işini yarına bırakmanın da bir anlamı yok...
Kaybolan yıllar geri gelmez asla,
Vakit öldürme geçen güne yasla.
Kuşlar hep cıvıl cıvıl adeta ninni gibi,
İçimi ferahlatır kuşların türküleri.
Kuşlar daima özgür kendi dünyalarında,
İnsanlar yakalayınca küserler hayata.
Ne kadar zor bir şeydir şu kafeslerde kalmak,
Bir rüzgardın estin,geçtin
Bazen bir poyraz oldun,
Bazen tatlı bir esinti.
Ama şimdi yoksun esmiyorsun.
Bir güneştin,parlattın...
Sevgi hislerin başı,
Farketmez onun yaşı.
Sevgisiz hayat olmaz,
Evrende düzen kalmaz.
Tüm insanlar sevmeli,
Sonbaharda yaprakların dökülmesinden bile hüzünlenen insan hayat ağacının yaprakları dökülürken de hüzünlenir.Ama sadece hüzünlenmek çözüm değildir.
Sonbahar da bitecektir mutlaka.Fakat sonbaharda yağan bir yağmurla gökkuşağı oluşabilir.Önemli olan gökkuşağını görmek ve başkalarına da göstermektir.İşte ozaman sonbaharda bir diriliş gerçekleşir.Bu hüzünlü mevsimde bir mutluluk belirtisi oluşur.
Eğer insan sonbaharda gazel olup toprağa karışan yapraklar gibi unutulmak istemiyorsa sonbahardan sonra da yeşil kalmalıdır.Güzün etkisiyle sararabilir ama yapraklarını asla dökmemielidir.Bu da ancak gölgesinde ne kadar insanı serinlettiğine ve serinletiyor olmasına bağlıdır.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!