gönlümün afâkına iptidâi karanlıklar doğdu;
sevdanın havarileri yıkamadı ayrılık putlarını.
derin uykusundan atılırdı düşlerim efsanelere;
senin yüzün benim sokaklarımda çiçek açardı.
ben senin gözlerini uzaktan öperken;
içimin çöllerinde vahalar uyanırdı.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta