Hâtıra (o ev) Şiiri - Ahmet Turgut Atlık

Hâtıra (O Ev)

Zaman gözlerini ömrüme dikmiş,
Çok şeyi kaçırıp almış ruhumdan.
İçimde ukdeler, ahlar birikmiş,
Bir de hâtıralar çocukluğumdan.

Her köşesi yaslı, her yanı durgun,
Susmuş, çocuklarla dolu sokaklar.
Gözlerim buğulu, öylesi yorgun,
Sanki bir dokunsam ağlayacaklar.

Sanki uzaklardan bir rüzgar esmiş,
Savurup koparmış ne varsa dünden.
Günüm yarınımdan ümidi kesmiş,
Sarılmış etrafım gamdan, hüzünden.

Nasıl da sükutla bezenmiş yollar,
Nasıl tenhalaşmış, nasıl değişmiş.
Her şeyi tersine çevirmiş yıllar,
Her bakış acı bir gülümseyişmiş.

Şimdi kimi görür, kime rastlarım?
Böyle dağılmışken bu şen mahâlle.
Birden karşılaşsam eski dostlarım,
Bilmem tanırlar mı beni bu hâlle?

Bilmem kalmış mıdır bakmaya yüzüm?
Yerinde mi bilmem hâlâ dört duvar?
Kalmadı mecâlim, diyecek sözüm,
İçimde tarifsiz bir pişmanlık var.

Bırakmazdım gücüm yetseydi eğer,
İstemezdim sarayları, hanları.
Farkında olmadan ömrümün meğer;
Orda geçmiş bütün güzel anları.

Haydi çocukluğum tut ellerimi,
Kurtar bu kuyudan, çıkar göklere.
Götür peşinsıra hayallerimi,
Her yanı hâtıra kokan o yere.

Annem karşılasın yine bahçede,
Neredeydin diye söylensin babam.
İsmi yok bu derdin hiç bir lehçede,
Ne olursun boşa çıkmasın çabam.

Yine gıcırdasın o ahşap kapı,
Açılsın rüzgarla kırık pencere.
Nasıl taşırım ki bu ızdırabı,
Ne derim bağrımda saplı hançere.

Bilyelerim yere saçılsın çil çil,
Abim uçurtmama kuyruk bağlasın.
Gözlerim bu defa hasretten değil;
Koşarken düştüğüm için ağlasın.

Yenilmesin artık düşler zamana,
Yeniden renklensin yeşil ve mâvi.
Bir rüya yeniden göstersin bana,
Doğup büyüdüğüm o küçük evi.

31.05.2025