Hatice Şiiri - Zümrüt Demirtaş

Hatice, parmaklıklar arkasında anne olmuştu,
hoş; kendi doğduğu ev de, bir nevi mahpustu,
bebeği kucağında camdan süzen ışığa baktı,
çilekeş anasının ruhu, sanki odaya dolmuştu.......

O, küçük yaşta babasıyla tanımıştı dayağı,
minicik yüreği öğrenmişti şiddeti bayağı,
büyüyüp serpilince, verdiler bir adama,
O da içince döverdi, demezdi eli, kolu, ayağı.......

olsun gene de seviyordu Onu, evinin direğiydi,
ayıkken çok nazikti, biricik arzusu, dileğiydi,
öğrenince zavallı, içindeki küçük masumu,
sevinçle koştu eve, ama gördüğü rüya değildi......

ne görsün; kocası paylaşmıştı yatağını hasbayla,
Hatice çileden çıktı, başladı kin kusmaya,
sanki bütün yılların acısını çıkarıyordu,
onbeş bıçak darbesi, az geldi durdurmaya.....

işte o gün orada koca katili oldu,
hayatında ilk defa benliği huzur buldu,
artık bundan sonra, oğlu için yaşayacaktı,
kadersiz yavrusuna Kader adını koydu......