Siyahtan koyu mor bir şafak vakti
Kimsesiz bir parkın oturdum taşına
Düşünüp,hatalardan hatalara ağladım.
Bilerek üzülmenin gecen vaktine.
Atıp kurtulamadım yalnızlığın,vurgun gibi ıslığını.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
