Hastayım Şiiri - Bay Melun

Karanlık yeni bir gün. Güneşin bulutların arkasında saklandığı bile meçhul. Yorgan üzerimden kaymış, üşümüşüm. Yine başım dönmüş kalkarken, sesim kısılmış, zor nefes alırmışım. Bugün de son olacaktı, olmamış. Yine hastaymışım.

Eski bir tanıdıktı, daha da acılaşmış. Küçükken çok acı diye yanına yaklaşmadığım, kendime iyi baktığım zamanlar meğer ne kadar tatlıymış. Evlenmiş, yaşlanmış, daha da çökmüş hastalık. Acısı eskiden sadece kalpteydi. Artık tüm vücuda dağılmış.

Meğer ne kadar ağırmış hastalığın yası. Şanslıymış, tedavisi bulunmuş, artık uğramayacakmış kalplerin bereketli topraklarına. Sadece canı çok acıtan bir aşı daha. Küçük de bir izi kalacakmış aşının. Sonra tazeleme aşısı. Bir iz daha. Sonra geçecekmiş ama. Yası da geçecekmiş.

Aslında meçhul değilmiş. Saklanıyormuş güneş. Hastayken güneş bile görünmezmiş insanın gözüne. Ondanmış. Doğacağı günü beklermiş ve gelirmiş. Ama hastalığın geçmesini beklemiş. Ondan bir gün daha gitmiş. Bir nevi sebep olmuş hastalığa. Üzgünmüş hala. Doğamadığına.

Hastalığın yasına güneşin de yası eklenmiş. Bir elinde kızı dünyayı, bir elinde ateşten fırtınalarını getirmiş gelirken. Hastalık zaten yaşlıymış. Ne fırtınalara ne de kızına bakamamış. İkisi de yavaş yavaş sönmüş sonra. Işıkları yavaşlamış. Görünmez olmuşlar. Mazide birer hatıra gibi.

O gün nihayet gelmiş, çatmış. Yorgan üzerimden kaymamış, ısınmışım. Hastalığım geçmiş, güneş doğmuş. Ya da herkes öyle sanmış. Hem hastaymışım, hem de yastaymışım. Yine de doğacağım diye tutturmuş. Kırmamışım. Ama görememişim.

Hasta ve yasta olmayan günlere uyanmak üzere, tekrar uyuyakalmışım.