Hastane Şiiri - Ömer Yüce

HASTA/
HANE

Şu an,
içinde bulunduğum,
Hüzünlü ve mistik mekan.
...
Her adımında,
Psikolojinizi bozan,
ama her gördüğünüz “beyaz”lının
bir melek gibi size güven verdiği
ümitle korku arasında gidip geldiğiniz,
koridorlardan ibaret
labirentler silsilesi.

...

Bazen,
bir serum damlasının,
umursuzca
damlayışında ölüm le kalım arasında savrulduğunuz
“teslimiyet mabedi.”
...
En ihlaslı duaların yapıldığı,
Yaratılanın,
“Yaratıcı” karşısın da sıfırlandığı insanın haddini bilmek zorunda kaldığı bir “hiçlik”mekanı.
...

Belki en görkemli
ibadet hanelerden daha “kutsal”
gözyaşı ve dualar harcı olan
“insan onarım”
atölyeleri.

...

Ademoğlu için,
İki dünya arasında bir köprü,
“geçişgen”likte bir
“durak”.

Dünya ya
ilk gelenin de,
Bu dünyadan ilk gidenin de
ilk ve son nefesini alıp/bıraktığı
“Havasız”
havalı mekan.
..
Bu mabedin,
Koridorlarında gördüğünüz
her insanın ayrı bir hikayesi var.

Hepsinin iç dünyalarında
kasırgalar kopuyor.
Birinin bir kasırgası
Onlarca insanın dünyasını yakıp yıkıp
yerle bir ediyor.

Nerden mi biliyorum?

Kendimden.

Örneğin;

Seyrediyorum.

Önümden,
kolunda serumla geçen şu yaşlıyı,
yedi yaşında ağzında maskeyle,
kafası illet kanserden kazınmış boş gözlerle size bakarak yanınızdan geçen
gül yüzlü çoçuğu,
yan odadan bitmek bilmeyen
gelen iniltili sesin sahibinin
her adımda ölüme doğru yürüdüğünü görüyorum/hissediyorum.

...

Yan tarafımda,
Elinde çicekle iyileşen hasta yakınına koşan ziyaretçi ve
Ona şefkatle bakan
“herşey güzel oldu/olacak
diyen
umutla gülen refakatçi.
...
Nihayetinde,

Bütün bu olup bitenleri görüyorsun ve diyorsun ki;

“Rabbim,
ömrümden ömür al
hastama Şifa olsun.

Dünya
boş bir hayalden ibaretmiş.

“yeter ki sağlık olsun.”

Öyüce