Hastahane Koridorları Şiiri - Yusuf Kaçar

Hastahane koridorları
Uzun olur, uzadıkça uzar
Başlarındaki mezar taşlarıyla
Hastaların yataklarına gömüldüğü
Gamsız koğuş kapılarına doğru...

Orada bakışlar yabancıdır birbirine
Selamsız dağılır koridorun her yerine
Kimisi pencereden dışarıya çıkıp dolaşır
Kimisi duvarın kefen beyazlığında kaybolur
Kimisi de yerlere eğilip olanca ciddiyetiyle
Ayakkabılardan insan tahlili çıkarmaya uğraşır...

Hastahanede yalnız çocukların bakışları cesurdur
Masumiyetin sağladığı sınırsız torpille
Mahremiyet tanımadan arşınlar koridorları...
Ara sıra da bir çift göze takılıp
Bir çift lâf dökülür minik dudaklarından
Lâf olsun diye..

Yere düşmüş bir damla umudu
Ayaklar yalaya yalaya doymaz
Bir aşağı bir yukarı gider gelirler usanmadan…
Ve vücut, kuru bir yaprak gibi, cana hasret
Damarlarından akıp gidecek kana hasret
Kalır da, bir hasta hayata gözlerini yumar...
Artık ne şifa bulacaksın masalları
Ne de geçim sıkıntısı, çocuklar, karı!
Topukların acı acı yükselir feryatları
Biri için daha dönülmez yolculuk başlamışken
Hâl diliyle elveda der hastahane koridorları...