Hasret Şiiri - Halis Karadeniz

Tad vermiyor bayramlar burda insana,
Şans denirse şanslıyız, hasretten yana.
Gurbet elde gözyaşımız tesellinin ilacı,
Gönülleri hüzne boğan, tatlı bir acı.
O kadar doluyuz ki, tebessümü unuttuk,
Sakladık acımızı, gözyaşlarımızı yuttuk.
Bu vebal kimin? Muhtaç olduk Avrupaya,
Sayemizde yükseldiler, bizler kaldık yaya.
Bizde hasret dağ oldu, neslimizde azaldı,
Dünya tamahı bizden, evlatlarımızı aldı.
Mutluluktan uzağız, kan ağlıyor neslimiz,
Su yolunda kırıldı, çatlak olan testimiz.
Bir ay izin, az da olsa mutluluğa götürür,
Hep yakınırız ama, gurbet kervanı yürür.
07.04.98
Ludwigshafen