Hasan Karabay Şiirleri - Şair Hasan Karabay

ERZİNCAN

Yüksek karlı dağlar dört bir yanında
Soğuk pınarların vardır ERZİNCAN
Yiğitlik mertlik senin şanında
Dokuz ay dağların karsın ERZİNCAN

Yokluğun kölesi olan bedenim
Kahrolmuş olarak,gitti sürgü (ne)
Kime isyan eder naciz bedenim
Horlandı kendini attı sürgü (ne)

Yarattığın eser gözler önünde

Bir yeşillik abidesidir o mekan
insanda hazır olmalıdır an be an
Ansızın gelen sakinlerini o dar mekan
Karşılar,ya köz ile ya gül ile makberan

14.12.2007

Ağlayan gözümden akan gözyaşım
Senin hasretinle hicrana döner
Yokluğundan yerde kalan şu naşım
Senin hasretinle toprağa döner

Bir zaman meçhule bakan o gözler

Yüksek yalçın tepe,olmuş mekanın
Süzülen kekliğe,kurşun sıkanın
Mazluımun elinden,av'ı alanın
Harami yolları,kesmiyor artık

Namussuz iş bilen,öttürür boru

Yalvarırım Rabbim tut ellerimdem
Mabudum tek sensin ses ver gönlümden
Bu naciz kulunu vurma kalbinden
Yalvarırım sana tut ellerimden

Susamış yanıyor su serp gönlüme

Gözler süzüldü dişlerin döküldü
Saçların ağardı belin büküldü
işven kalmadı edan çürüdü
Hanamı harap ettin sevdigim benim

Selülütler çıkmıştaşar yanlardan

Ne yiğitler yetişti,bu vatan otağında
Ne höllükler belendi,analar kucağında
Şimdi çakallar yatar,Aslan'ın yatağında
Mübarek bildiğimiz,Peygamber ocağında

Hasan KARABAY

senden beklediğim,açık sözlülük
sırrını benden hiç,saklayamazsın
bu yuvaya ister,kalpten özlülük
Günahını benden,saklayamazsın

Ben bu kadar asi,olmadım sana

KARSAÇLIM
Kar saçlım; hüzün çökmüş o buğulu gözüne
Ilık ılık damlarken yaşlar güzel yüzüne
Bir başka yağar bugün, sağnak sağnak yağmurlar
Kar saçlım, meleklerin ellerinde damlalar