Harita Şiiri - Volkan Kırımlıoğlu

Bir karanlık odanın ortasındayım,
duvarlarımın arasında düşüncelerimden başka bir şey yok.
Kelimelerim kaybolmuş,
içimde görülmemiş, duyulmamış bir fırtına esiyor.
Gökyüzümde yıldızlar var,
her biri aşkın ve kaybetmenin yankıları.
Ki içimdeki çığlık, sessizliği parçalıyor,
ama sadece yalnızlığımın ağızda bırakan
ertesi gün kalkmaya bile cesaret edemediğim bir güne uyandığımda
istemediğim ve yine bir gün öncesini hatırlatan
acımtırak, ekşimsi, huzur kaçıran tadı kalıyor.

Aşk,
beni başka bir dünyaya taşıyan sihirli bir anahtardı.
Ancak şimdi o anahtar,
kapının ardında kilitli kalmışım gibi hissettiriyor.
Yitirdiğim her an, kaybolmuş bir harf gibi,
eski cümlelerimi boşluk bırakarak tamamlıyor.

Bir zamanlar her bakışında umut gördüğüm gözler,
şimdi yıldızlardan düşen ışıklar gibi gökyüzümü aydınlatmıyor.
Ki yıldızlar gibi umut da kendini değil başkasını yansıtıyormuş.
Her kelime, eski bir şiirin hüzünlü melodisini çağrıştırıyor,
ama bu şarkıda ne mutluluk ne de son bulmuş bir aşk var.

İnsanlar geliyor ve geçiyor, izlerini bırakarak.
Ben ise kalbimde, eski bir şehrin terkedilmiş sokakları gibi,
unutulmuş anılarla baş başa kalmışım.
Belki de aşk, kalbin bir harita gibi
zaman içinde yollarını kaybetmesi, silinmesi, bilinmemesidir.

Şimdi bu satırları yazarken, geçmişin kapılarını aralamaya çalışıyorum.
Her kelime, unutulan bir ismi çağrıştırıyor
ve her cümle, eski bir aşkın ardında bıraktığı izleri hatırlatıyor.
Bu izler ki, kaybolan bir aşkın en gerçek tanıklarıdır.

Kelimelerim, duygularımın arasında kaybolmuş olsa da,
hala içimde bir fırtına esiyor.
Yazılar ki, duyguların en derin yerlerinden çıkıp gelen birer yankıdır.
İçimdeki bu izdihamda, muhtemelen yeni bir başlangıcın kapıları aralanır.