Harbiden Yalnızım Şiiri - Emre Karacabay

Bir ıslık çarpıyor karanlıkta, kaldırımlara
Yağmur belli ki hüzünlü, yer yok yıldırımlara

Sokaklar mışıl mışıl uykuda, derin mi derin
Rüzgar örtüyor üzerlerini, hava da serin

Adımlar sessiz, uyanırlar diye korkuyorum
Ben kaçan uykumu değil, kendimi arıyorum

Lambalar yollara izimi bırakır mı bilmem
Bir ardım sıra gelir bir önüme geçer gölgem

Bir adeti var bu sokağın, her gece ansızın
Fısıldar ki esen rüzgarı, unutma, yalnızsın

Bir bir dinliyorum duvarları, bütün evleri
anlıyorum işte, her taşına sinmiş dertleri

Gündüz günahtan yorulan bu sahil de uykuda
Deniz, gün doğacak diye tarifsiz bir korkuda

Tıpkı benim gibiler yollar, yorgun kaldırımlar
Kabuk bağlı dertler, gece yalnızlığında kavlar

Şu hayat içinde, iş güç her gün koşturuyorum
Durup bakıyorum, bana yalnız ben kalıyorum

Gün boyu kalabalıklarda yalnız dolaşıyorum
Ne kimse beni ne de ben kimseyi duyuyorum

Kalabalık bir şehrin terk edilmiş sokağıyım
Hüzünlerin yolu, yalnızlığın son durağıyım

Sonu gelmez bir ah çekiyorum, inliyor sızım
Bu kez kalabalıkta değil, harbiden yalnızım