Har-ı Bela Şiiri - Aşık Şahı Kebir

Sustum men hele diller boyu.
Gözüm gören bu güller koyu.
Açtım sana gönlümün yolu,
Kırdın yerle yeksan eyledin.

Men ki bilmezem konuşmayı.
Konuşabilsem anlaşmayı.
Bir sen bilirdin ondurmayı,
Sustun deli divan eyledin.

Bak bu gözümden yaşlar akar.
Her akan yaş gönlümü yakar.
Gözüm senden bir haber bakar,
Bakan gözü âmâ eyledin.

Hayalimin bir sahibisin.
Sen hayalimin akilisin.
Gönül cengimin galibisin.
Sen meni mahrum eyledin.

Sustun gittin sen bir başına.
Hasret kaldım kalem kaşına.
Menden olmaz gönül aşına,
Cenneti harabe eyledin.

Aynamın başında bir kaldım.
Pirim sözünü başa aldım.
Bir pirim yandı bir men yandım.
Meni Pirimle bir eyledin.

Şah-ı Kebir'em yandım söndüm.
Sana baktım âleme kördüm.
Men bedenimi sana ördüm,
Cesedimi ataş eyledin.

Âşık Şah-ı Kebir