Hanifi Kara Şiirleri - Şair Hanifi Kara

AĞLAMA GÜL’ÜM!

Gönlüm râzı olmaz, o kara göze
Üzülme sen n’olur, ağlama Gül’üm!
Leylâ’m ol yak beni, köz düştü öze
Nâlân olan kalbim, dağlama Gül’üm!

SİTEM

Ne yaptım ki bilmem o nazlı yâre
Sitem etsem bile, sitem kâr etmez.
Geriye bakmadan alıp çantamı
Küsüp gitsem bile, sitem kâr etmez.

YETER

Gönlüme inci gibi
Dökülen sözün yeter.
Tâ doğuştan gamzeli
O güzel yüzün yeter.

AŞK ve ÖKSÜRÜK

Âdâbın gereği bu, bâzı şeyler izlenmez
Çok şeyler gizlense de, aşk, öksürük gizlenmez...

Hanifi KARA

ZÜMRÜD-Ü ANKA KUŞUM

Bir kanadı kırılmış, yavru bir serçe gibi
Kaf dağında üşüyen, Zümrüd-ü Anka kuşum.
Gönüller âleminde, mefrûşâtı aşk ile
Kaf dağını döşeyen, Zümrüd-ü Anka kuşum.

HACILAR

Düşer Allah için kutsal yollara
Âdetâ Burak’a biner hacılar.
Minâ’da mel’unu taşa tutarak
Şeytanın ığvasın yener hacılar.

GEREK

Can evinden bizi vuran
Bir söz, bir söz, bir söz gerek.
Ne az, ne çok her insana
Bir yüz, bir yüz, bir yüz gerek.

GÖZ İZİ

Daha ilk gördüğüm an, içimi aydınlatan
O kara gözlerinden, şimşekler çaktı yârim.
Ne kömür nede körük, hiç birine gerek yok
Cemre düştü gönlüme, beni de yaktı yârim.

BİZ KİMİZ?

Akabe biat yeri
Akıttık kanı, teri
Hakk yola verdik seri
Şehide sor biz kimiz?

AĞLAYAN GÖZLER ve BİZ
.
Ağlayanlardan değil de, keşke sizlere hep gülenlerden bahsedebilseydim, ama nafile. Öyle bir hale gelmişiz ki, yaşanan olaylar karşısında bırakın gülmeyi, ağlayacak halimiz dahi kalmamış. Evet biz ağlamayalım da kimler ağlasın, “parya” konumuna düşen hâlimize...
.
Bakınız:
.