Halis Çetiner Şiiri - Fahrettin Selçik

Halis Çetiner

Sensiz Bostanlı çekilmez ve tatsız,
Park kafe matemde, hüzünlü ve ıssız,
Kalmadı cami yolunda umut vehayat,
Gözüme ilişiyor bazen,senin cemaat
.

İmamın sesi bile tuhaf oldu
Güneş bostanlıda tersine doğdu,
Hayatına son verdi evin olan Menderes,
Samanyolu çözüldü,kalmadı yıldızlılarda ses.

Ne kadar hayatıma girdiğini,
Kardeşimden çok sevdiğimi,
sen gidince farkına vardım,
Erkeklik falan dinlemedim ağladım.

Yaşamdan kesildim,donup kaldım,
Alışkanlık sana telefon bile ettim,
Keşke yanında götüreydin o cihazı,
Belki ses verirdin bazı bazı,

Sen sanki ölmedein uçtun gittin,
Camiden geliyorsun gibi beklettin,
Hala yaşıyorsun anılarda,sen gitmedin,
Dünya alem arar seni,sen silinmedin.

İkimiz dert ortağı idik,
Kimi zaman neşelenirdik,
Bir duygu vardı ki,ikimiz birdik,
İnan bana toprağa beraber girdik.

Bundan böyle kiminle tavla oynıyayım,
Yalınız nasıl kordon sefası yapayım,
Park kafede sohbete kiminle dalayım,
Hasılı ben bu yalnızlık ve acılara nasıl dayanayım.

Oldu ebediyete intikalin bir hafta,
Bana bıraktığın acılı ezme hala mutfakta,
Bademlerin ise kırmak,yemekle bitmez,
Benim bildiğim halis böyle pisipisine ölmez.

Biliyorum,emi nim sen orada rahatsın,
Bekle,benim gelmemle yalnızlığı atasın,
Yanında banada cennetlik yer ayırasın,
Allah,varsa snin günahlarını bağışlasın.

Fahrettin Selçik