Halil İbrahim Keçebaş Şiirleri - Şair Ha ...

Aşk da ağlar sevgilim
Sessizce kimse görmeden
En kuytulara saklanır, karanlıklara...
Yalnız kaldığımızı sanarız
Yaşanan ayrılıktan sonra
Fakat ağlayan aşktır bizimle beraber.

Gidersen apansız düşünceyle git
Ayak sesini duymasın zaman
Ruhları uyurken gölgelerin
Ağlamasın mekan

İster üzül, ister sevin

Görmek isterim nasıldır acaba
Yaşanmamış yaşanmışlık
Kafdağının ardında
Bir yürek atışı, serin ve ılık?

Orda da sema var mıdır,

Anne nedir, bilir misiniz?
O, tenhada açan bir güle benzer.
En kuytularda büyütür yalnızlığını
Sonra çoğalır birer birer
Bütün çocukları doğurarak.
Bazen tükenmenin bitimidir anne...!

Her yolculuk hüzün verir usulca
Ve boğar beni yolların uzunluğu;
Sevdiğim şeylerin kopukluğu
Giderek artar yolculuk boyunca.

Yolculuk bir ayrılık şeklidir.

Ayrılık ne zor, kimse bilmez sevgilim
Adeta bir parça kopar etinden.
Uzak diyarlarda kaybolur ruhun,
Yokluğa gömülen yalnızca sen ve ben

Ayrılık bir uçurum sevgilim,

Bir şair doğar kalemin ucundan
Muhtemelen ağlamaklı
Başlar yaşamaya yalnızlığını
Ve bütün acısını kederin

Bir şair doğar, bir şiir...

Önce adın yankılanıyor semada
Sonra bir bir dökülüyor
Sensizlik adına ne varsa
Bana mısın demeden

Soğuk ve kapkara kar yağıyor

Ne bir şiir, ne bir şarkı
Ne de kaçak mekanlar;
Önce sen gelirsin aklıma
Sensizliğin içinde seni bulana kadar

Bir bir sıralanır ardından

Bir şarkı mırıldanıyorum odamda
Tüm eşya paylaşıyor derdimi;
Sen gelmeden yalnızlığım biter mi?
Bekliyorum seni kaybettiğim yollarda.

Uykunun gözlerime uğramadığı