Sen, sevdiğin insanın kalp kapısını çalarsın aşk diye, sevdiğinse bir başkasının kapısını... O başkası da bir başkasının kapısını belki de... Asla açılmayacaktır o kapı size. Zira sahibi terkedip gitmiştir o kalbi, bir başka kalbi açmaya çalışmaktadır o an... Hep öyle değil midir zaten? Kısır döngü içerisinde kaybolur gidersiniz hepsi bu. Ve o kapı, dışarıdan kolu olmayan, yalnız içeriden size açılacak olan bir düzmeceden ibarettir. Ta ki size açılmışsa o kapı, yeni dönmüştür sahibi o kalbe. O an ise, o kalbin gecici kiracısı olmuşsunuzdur, o kadar... Bedelini ise her şeyinizden ödersiniz... Ruhunuzdan, ömrünüzden, gençliğinizden, hayallerinizden... Yarabandı olur çıkarsınız oradan, başka kaçış yolunuz da yoktur... Bir başkası yaralamıştır o kalbi ve siz tamir edip, iyileştirirsiniz. An gelir, kapıdışı edilir bütün uğraşlarınız ve giderken kulaklarınız bir kaç cümleden başka bir şey duymayacaktır: sen çok iyi birisin ama bilmediğin çok şey var... Neydi bilmediğiniz? Bu kadar bekleyiş, acının ardından kullanılmak mı bir hiç pahasına? yoksa hayallerinizin sadece bir hayalden ibaret olduğu mu?
Bir kalpte asla kalıcı olamazsınız ta ki sizin kalp kapınızı çalan kişinin, o an ruhunu; hislerini, hayallerini ondan önce sizin çalmanız dışında... İşte o zaman o kişinin kalbine kalıcı olarak yerleşir, o ilişkinin efendisi siz olursunuz... Aşk bu değil midir zaten? İki kişilik ve iyi olanın kaybettiği tek oyun...
Bu yazıyı yazma amacım, karşılaştığımız kötü olaylara karşılık biraz olsun rahatlatabilmek sizleri.
İnsanın kendi doğasında onlarca çeşit duygu barındırır: kimi güzel, kimi acı verici. Bugün sizler için acı veren duygu olan, üzüntü duygusunu ele alacağım.
Bazı insanlar duygusal, bazı insanlar daha katı olabiliyorlar hayattaki zorluklara karşı ama elbet her iki kesimde hayatında defalarca kez üzülüyorlardır. İnsanız sonuçta, doğamızda var üzülmek.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!