Hak Savaşı Şiiri - İsmail Cömertoğlu

Dağların ardından,
Karanlığın göbeğinden koptun
Bir kahkaha attın
Karanlığın anası ağladı.
Rüzgar gibi estin yobaz karanlığına
Okudun, aydınlandın.
Aydınlatmak içIn söz verdin
Kara yurdunu.
Bir güneş gibi indin karanlığa
Yaktın, yıktın karanlığı
Her ay on gün aç kaldın
Sustun öğretmenim sustun.
Biliyordun Anadolunun aç, bi ilaç olduğunu
Anadolunun karanlıkta yatttığını,
Yalnız köylü olmanın nedeniyle
Unulmaz kaldığını, batağa battığını.
Sıktın yumruğunu, sıktın öğretmenim.
Durdun karanlığın karşısına
Karanlık zangır zangır titredi
Gittiğin her yerde.
Kimse bilmedi geceyi gündüze kattığını
Tatil günlerin göze battı.
Geceleri baykuş dolardı çevren
Aldırmadın gecenin baykuşlarına
Aldırmadın öğretmenim,
Yobaz ejderhanın paslı dişlerine.
Milyonların derdini haykırdın,
Milyonların acısını hıçkırdın.
Kaba kuvvete başvurdu dalkavuk bozuntuları
Eğilmedin kaba kuvvet karşısında
Dimdik durdun.
söyledin, söyledin.
Dövdüler, ezdiler, sen eğilmedikçe
Ağzına kapattılar yobazlıklarını
Sen susmadıkça sürdüler öğretmenim
Sürdüler...
Verdin, verdin, verdin hep
Hiç almadın buna karşılık
Gözün servette değil,
Zenginlikte değildi.
Aç, aç mutlu olmayı bilirdin
Anadolunda alışmıştın buna
Asıl derdin bu değildi.
Karanlıktı, bilinçsizlikti, ınsanlıktı,
Halktı, Anadoluydu.
Bütün çabaların, koca savaşın
Halk için, Anadolu içindi
Senin için, öğretmen için değildi.
Bütün Kubilaylar bir oldunuz
Vurdunuz yumruğunuzu yasalara
Yeter dediniz hükümete yeter
Azimkardınız, sebatkardınız
İnancınızda direndiniz
İnsanlık hakkı verin dediniz
Halkın acılarını haykırdınız
Dokundu tüm dedikleriniz,
Dokundu öğretmenim.
Aldılar sizi can evinizden,
Ayırdılar sizi yıldızlar,
Kumlar kadar yavrunuzdan.
Yüreğiniz yıldızlarca parçalandı
Dayandınız, gurur duydunuz.
Halk savaşı, hak savaşıdır dediniz......