Hafızamdaki Zehir Şiiri - Esra Nizam

Kafam iyice gitti bu ara.
Zamanı düşürür oldum ellerimden.
Günlerden bir haber yaşıyorum.
Hemen hemen her şeyi unutuyorum.
Sabah kahvelerimi,
ezberlediğim şarkıları,
yürüdüğüm sokakları,
hatta bazen adımı…
O zehir gibi tatlarına rağmen,
en çok da ilaçlarımı unutuyorum.
Her gün bir doz eksiliyorum kendimden.
Fakat;
en büyük bağımlılığımı unutamıyorum.
Damarlarımdaki en keskin zehir sensin hâlâ.
Ne denli ölümcül olduğun mıh gibi aklımda.
Tedavisi de henüz bulunamadı kanımca.

.

Gel otur karşıma hadi!
Çaresizliğimi bir tokat gibi indir yüzüme!
Yanağımda acının parmak izleri kalsın.
Bir hatıra gibi,
bir ceza gibi.
Acı, yeniden hatırlatsın bana her şeyi!
Şakaklarımda zonklasın geçmişin sancısı!
Yıllardır zehirlediğin kanımın hakkını ver hadi!
Aklımın zincirlerini çöz!
Zihnimin girdabında mühürlenen zaman
akmaya başlasın.
Geçmişi öyle sert indir ki üzerime,
geleceğimi de kana bula!
Sonra utanmadan geç karşıma!
Kendini kahraman ilan et hadi!

.

Şimdi kalk ayağa!
Zihnimin kargaşasından yararlanıp bir kaos başlat!
Dağılan aklımın parçalarını,
bir bomba gibi bırak avuçlarıma!
Hafızama saplanan okların,
bir yanılsama olmadığını göster bana!
Delirmişliğimi ispat et hadi!
Bilincimi perdeleyen gölgelere
bir tanı koyulmuş olsun böylece.
Aklımın altını üstüne getir!
Üzerimdeki beyaz gömleği
haklı çıkaracak bir sebep bul:
‘Hiç payın yokmuş gibi…’
Kollarımı arkamda kavuşturacak kabuslarımı sırala!
Zihnimin harabelerinde ,
acılarım ayaklanmaya başladı.
Kim olduğumu hatırlamadan,
Kırmızı halımı hazırla ,hadi.
Birazdan almaya gelecekler beni,
akıl ve ruh bekçileri…

22 Ekim 2025
04.02