Sənin ürək həkimin,
Neçə gündü xəstədi.
Bəlkə bir zəng vurasan,
Soruşasan necədi.
Uzaq olsan da yenə,
Sevgilərin məhv olduğu yerdə,
nifrətlər başlar.
Nifrət edə bilməyənlərin,
onu düşünməyi belə bacarmayanların,
dil açar ürəklərində
sevgi tumurcuqları.
Uçur göyərçinlər, sülhün quşları,
Dünyaya səadət bağışlamağa.
Heç kəsdən bir sağol gözləmir onlar,
Ehtiyac duymayır alqışlanmağa,
Gör necə səmimi ürəkləri var,
Tanrım oralarda yağışlar yağmır,
Orda adamların suyu quruyub.
Heç kəs heç bir kəsin üzünə baxmır,
Elə bil hər kəsin üzü çürüyüb.
Orda təbiətin rəngi də solğun,
Getmək istəyirəm çox uzaqlara,
İnsanlar olmayan bir yerə getmək.
Orada yaşamaq, orada ölmək.
Ölmək istəyirəm uzaqlıqların,
O səssiz-səmirsiz əhatəsində.
Nə dəbdəbəli saraylarda böyütdü məni,
nə daxmalarda yaşatdı,
sadəcə orta bir evimiz oldu.
nə kimsədən yüksək yaşadıq,
nə də kimsələrin qarşısında alçalmadıq.
Bir üzümüz ağladısa,
Yağışa bax ilahi,
adam kimi danışır.
adam kimi dərd çəkir,
adam kimi alışır.
Bu dərd çəkən yağışın bəlkə həmdərdi mənəm,
bəlkə də ürəyində çəkdiyi dərdi mənəm.
Kitablarını qaranlıqda yazıb,
işığa qənaət edənlər,
heç zaman bilməyəcəklər
xoşbəxtliyin nə olduğunu.
Göydən üç alma da düşməyəcək,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!