Güzelliğin Adını Unuttum Şiiri - Sinan B ...

Bir sabah gördüm seni,
Gözlerinde doğuyordu gün.
Bir çiçeğin uyanışıydı bakışların,
Toprağa ilk düşen çiy kadar sessiz
ve bir o kadar derin.

Saçlarından süzülüyordu rüzgâr,
Sanki mevsim seninle değişiyordu.
Güzelliğin öyle bir şeydi ki,
Ne bir aynada,
Ne de bir resimde anlatılabiliyordu.

Tenin gün ışığına benziyordu,
Dokunmadan ısıtan,
Yakmadan yakan.
Ve sesin…
Sesin, kalbimde unutulmuş
bir şarkıyı anımsatıyordu.

Ama en çok da
gülüşündeki yumuşaklıktı beni saran.
Çünkü orada sadece yüzün değil,
İçinde taşıdığın dünya
ışıldıyordu.

Güzellik…
Seninle yeniden tanımlandı belki.
Artık bir çiçekte değil,
Onu sulayan ellerde arıyorum.
Artık bir aynada değil,
O aynayı silen bakışta duruyor gözüm.

Çünkü gördüm:
Gerçek güzellik geçmiyor gözle,
Geçiyor kalpten,
Bir merhametin kenarından.
Bir çocuğun başını okşarken,
Bir sessizliğe sabırla katlanırken,
Bir kırgınlığı, sevgiyle onarırken
güzelliği orada gördüm –
Sende gördüm.

Ve şimdi,
Gecenin en sessiz saatinde
bir yıldız gibi düşüyorsun aklıma.
Parlamıyorsun sadece,
Yol da gösteriyorsun karanlığa.

Güzellik sensin deme bana.
Sen sadece bir hatırlatmasısın
güzel olan her şeyin.
Bir çiğ damlası sabaha karşı,
Bir şiir mısrasının tam ortasında.

Ve ben,
Her seni düşündüğümde
Biraz daha iyileşiyorum içten içe.
Çünkü seninle anlıyorum:
Güzellik bir yüz değil,
Bir yürek işidir aslında.

Sinan Bayram