Güzelim Ağaç Şiiri - Hasan Ayhan

Ey güzelim ağaç, mevsim sonbahar değil ama,
Yapraklarını sarartmak isteyen nice insanlar var meydanlarda.
Biliyorum canın yanıyor,
Susuyorsun bir şairin ağlayan kalbi gibi.
Susuyorsun yüreği yaralı bir ceylan gibi.
Akşam rengini kızıla boyamakta,
Eminönü’nde coşmuş boş sokaklar.
Çıldırtmış insanlar, içlerinde birikmiş zehiri kusuyor sana.
Sözde ağaç sevgisi sevmiş, söyler misin şu insanlara.
Birbirinizi sevemezken, beni nasıl sevebilirsiniz.
Parçalanmış hayatlar akar, benim nehirlerimde.
Kainat haykırıyor eşsiz bir senfoni orkestrasıyla,
Benim notalarım sevgi diye.
İnsanlar kör, sağır ve dilsiz olmuş bu sese.
Şimdi pek kıymetli oldun doğadaki son çocuk.
Bir melek kadar mahsum, zarihsin.
Seni de kendi çıkarları uğruna kirletecekler, o mahsumum.
Dünya ile ay rotasını şaşmadan birbirlerine deli divaneyken.
İnsanlar rotasını şaşırmış yine.
Annelerin feryatlarını duyar gibiyim,
Yine keder göz yaşı ve kan akıp gider bir Mayıs akşamında.
Artık İstanbul çok farklı, güzelim ağaçta.