Güz Evveli Şiiri - Orhan Özsoy

Söyle şair, kimdin sen!
Nedir senin aslın astarın
Kavgan kimledir
Hangi çağın yaralı savaşçısı ölür gözlerinde
Göz kapaklarından sarkan acı
Bir başka dünyadan gelir gibi

Dünya dövülüyor avuçlarında
Zaman sürülüyor başka zamana
Hayatın süngüsü saplanıyor gökyüzüne
Orta yerinden kırılıyor umut denen hastalık
Bir kaldırımda sessizce ölüyor şiirlerin

Ben her zaman gibi bu akşam da aynı yerdeyim
Ve yine düşündüklerini düşündüm
Ağladıklarına ağladım her gece
Derdini derdime ekledim
Sustum sonra,
Onu dinledim…

Şiirleri eskiydi
Aşkları yarım
Yaşadıkları hep dünden kalmaydı
Ölümleri her şiir gibi
Ağustos sonrasıydı…

Dinliyordum şairi
Gözü kapalıydı
Hayatı dalgalı
Hüznü bir dağ gibi heybetliydi
Kavgaları tekti şairin
Kaleminden ürken kelimeler
Şiir olmayı hak etmiyordu
Biliyordu şair;
Korku belası
Yakasına yapıştı mı bir yüreğin;
İflah olmazdı…

Göze aldıklarını düşündü uzunca
Gözden sakındıklarını
Eğilerek düşürdüğü kalemine
Yavaşça yerden kaldırdı
Masada duran şiirlere baktı sonra
Şairin acı gülüşü
Hoyrat hayallere yakalandı
Güz evveli sayfalar saçıldı rüzgara
Toprağın soğuk elleri üşüdü
Şair sessizce kayboldu ufukta…