Güz Şiiri - Mustafa Özke

güz gülün gücünü almış gibi
yapraklar bir bir dökülüyor toprağa
gözyaşları damardan girip
yükleniyor kirpiğe
ne kadar mücadele etse de nefes
bedende kalmıyor heyecan
bir varmış bir yokmuş gibi oluyor tendeki can

gücüne gidiyor gecenin
hastane odasında gülü yalnız bırakmak
geçmek bilmiyor vakit
soğuk cama vurdukça vuruyor
sabaha karşı bir bedende
kan donuyor can kuruyor
çapaklı gözler
gül yaprağından koptu mu / kopacak mı diye soruyor

ve güz gülün gücünü alıyor
yapraklar bir bir dökülüyor
sırası gelen goncasından sökülüyor
nefesini veriyor gül bağrından
son bir nefes
artık hiç gelmeyecek bir daha
kıyısından bile geçmeyecek ömrün

ne gülün gözü kalıyor güzde
ne güzün gözü kalıyor gülde
dua saati eller kalkıyor
çınlıyor nasıl bilirdiniz diye bir ses
ardından veriliyor gül toprağa
geriye kalıyor uzun bir kafes
ağla gözüm ağla güle
ağla gözüm ağla güze
yine muhtaç oldun
yaprak dökümü bir çift söze

söz tükendi tendeki can misali
güz tükenmedi
gül tükendi köz tükenmedi
bir gül bir gül daha
yetiştir kör karanlığın nefesini sabaha

kaç ömür
bir gül misali güz vakti
bir hastane köşesinde son buldu / son bulacak
güz hangi hastanenin yatağında
hangi bahçenin gülünü sorgulayacak
kimseciklerin haberi olmadan hangi gül
son yaprağını toprağın bağrına yollayacak

kimbilir