Güz Şiiri - Erdal Yıldırım

Düşünceler puslu, günler yaslı bu ara
Şehir kararmış ufkumuz kör
Uğramaz zihnime güneş denen nankör
Bir su kadar berrak ömrüm, ağrı dağı kadar engin
Düşlerim düşündüklerimden inanın zengin
Bunca güvendiğim cesaretim, asaletim
Bir başına kalan dal gibi etim, kemiğim
İzledik sonbaharları umut penceresinden
Feryadım çıkamaz boynumun hançeresinden
Yine hüzün mevsiminin sene-i devriyesi
Buram buram yağmur kokar gözlerim
Yağmurda belli olur benim izlerim
Şimdi durmak bilmeden kanayacak
Yaralara bir gül tanesi yarayacak
Şimşekler çakıyor sevda ekinlerimden
Burçaklar düşüveriyor ellerimden
Bomba fısıltılarıyla uyanmak istemem
Bir bebeğin ağlarken söylediği melodideyim
Olanca saf ki masumların sesindeyim
Gönlümün mahzenlerinden gönderdim gökyüzüne
Yağsın diye bütün masum sevgiler
O sevgi ki işitti suçlulardan yergiler
Öyle bir şehirdeyim sonbahar istemem
Sizlere güldüm gibi gelir ağlamam, inlemem…