Güvercinlerim Şiiri - Halil Aksoy

Güvercinlerim vardı benim.
Evimizin bahçesinde.
Küçücük bir kulübe’de.
Ellerimle beslerdim onları,
Sevip okşardım.
Alaca, boz güvercinlerim.
Bebekliğini çocukluğunu bilirim,
Hepsinin.
Önce besler sonra salardım.
Alaca, boz güvercinlerim.
Fırsatını buldum mu,
Hepsini,
Göklere salardım.
Onlar uçarken
Ben hepsini bir bir tanırdım.
Çocuğum,arkadaşım, sırdaşım,
Onlar benim hayatım.
Bir gün okuldan geldim.
Çantamı koydum.
Yemlerini alıp,
Bahçeye koştum.
Yuva yerinde yoktu.
Etrafa baktım.
Anneme sordum.
Oğul dedi annem.
Bu sevdadan vazgeç.
Baban sevmedi onları.
Söktü tüm yuvaları.
Güvercinlerim dönüyordu havada.
Konacak yer arıyordu yuvada.
Çağırdım hepsini geldiler.
Geldiler…
Attığım yemleri yediler.
Evimizin çatısına dizildiler.
Evimiz yok artık,
Der gibi, ağlarcasına ötüştüler.
Bir kaç geceyi çatıda geçirdiler.
Bir sabah baktım hiçbiri yoktu.
Etrafa baktım çağırdım
Ses seda yoktu.
Uçtular gittiler.
Kim bilir kimi sevindirdiler.
Güvercinlerim,sevgili güvercinlerim
Şimdi ne yerler ne içerler.
Nerede tünerler.