Gurbet Şiiri - Erwin Rommel

Bir geri dönüş destanı, bizim tek dileğimiz.
Rica minnet kalmadı kimseye, bilirsiniz.
Bilirsiniz bir sevda, iki üç çanta
Başladık biz el diyarlardaki yolculuğa.
Her sevdiğimizi ardımızda
Bir başına bırakarak
Ve tüm sevdiklerimize ihaneti göze alarak.

Bizler hislerine intihar etmiş, günahkar kimsesizleriz
Bizler kalplerinin uçurumlarından defaatle atlamış kalpsizleriz
Kalbimizi, kendimizi intihar ettikçe yok etmisleriz.
Hani beden ölse de ruh bakidir ya...
Kendimizi göz kırpmadan okyanusların ruhsuz sularında boğduk da,
Bi beceremedik katletmeyi kalplerimizi.
Çünkü öyle güzel sevmişiz ki bazı şeyleri, öyle sonsuz ki...
Hiçbir ihtimal onları öldüremiyor.
Hesabı yapılmamış profesyonel bir cinayet dahi onlara dokunamıyor.
Onlar ölemez artık, öldürülemez.
Ve güzel şeyler dönemez artık, eskiye dönülemez.
Kalb, his bunlar soyut meseleler,
Maddi boyutu olamayacak şeyler de dedik.
Dedik...
Dedik lakin, öyle muazzam öyle harikulade bir hayat ki
Bu bizdeki, bize dahi kustu kalbimiz.
Benliğine kustu nefesimiz.
Nefessiziz.
Evet nefessiziz, mahluka büründü kaçtı tüm hislerimiz
Kaçtı bizden o en muhteşem günlerimiz.
Korktu kalbimiz...
O denli güzeldi, o denli değerliydi ki sevgilerimiz, sevdiklerimiz, hayallerimiz...
Şimdiyse...
Faili meçhul intiharlar listesinde, en başında kalb-i ismimiz.
Binlerce beden gömdü, binlerce kez kendini gömdü ellerimiz.
Ne hazandır ki, hepsi kalpsiz...
Her seferinde yaşadı terki bedenlerimiz.
Biz beceremedik sevmesini.
Biz beceremedik öyle güzel hisleri ayakta tutabilmeyi.
Nihayetinde, aldı o güzel ömrün en vazgeçilemez günlerini,
Ve gitti...
Bu beden artık yaşatmak uğruna yaşarken,
Kalb kaf dağlarında çare ararken, cümle alem...
Sessiz...
Bu zulme nefessiz..
Gelecektir elbet bizim de günlerimiz.
Mezarımızda olacak elbet bir gün kalbimiz.
Ölsek de, bir gün...
Bir gün biz de sevebileceğiz.
Bir gün ki,
Biz de...
O tarifi manasız, hissi hudutsuz, sözleri yalansız, gözleri güneşten farksız günlerde...
Birbirimize bakıp,
Gülümseyeceğiz.
Bizler de öleceğiz...