Güneşli Bir Gün Şiiri - Serpil Koçar

Dışarıda güneş açmış bu sabah, mis gibi
Sen geldin aklıma; gülüşün kadar sıcacıktı
Bakışların kadar parlaktı bu sabah güneş
Tüm dünyayı aydınlatıyordu, parlaklığıyla

Sahilde insanlar elele yürüyorlardı
Kuşlar sesleriyle eşlik ediyor sanki
Rüzgar ise hafif hafif okşuyordu insanları
Denizde zıplayan balık gibi, etraftaki çocuklar

Bir tek ben yalnızdım galiba bu gün sahilde
Kedileri, köpekleri sevdim, kuşları yemledim
Bir banka oturup denizi izledim uzun uzun
Gelip geçen insanları inceledim, yüzlerini okudum

Bazı insanların yüzünde hüzün ve gam
Gözlerinde yılların yorgunluğu vardı
Kimisi sanki umudu tükenmiş gibiydi
Sadece nefes alıyordu, hayatta olduğu için
Ama yine de bir şeyler arıyor gibiydiler,
Belki küçük bir gülümseme, belki bir sıcak bakış

Bazıları mutlu mesut, eşiyle, sevgilisiyle yan yana
Kahkahalar atıyor, sarmaş dolaş sevinçle
Sohbet edip yürüyorlar huzurla sahil boyunca
Kimi de çocuklarıyla oyunlar oynayarak geçiyordu
Ve ben bakarken anladım; herkes kendi küçük dünyasında bir anı yaşıyordu

Derin bir nefes aldım, mis gibi havayı ciğerlerime çektim
Kendi kendime gülümsedim, yalnızlığıma selam verdim
Farkında olmadan ellerimi tutmuşum, sonradan fark ettim
Usulca sarıldım kendime, güneşin sıcaklığında ısındı tenim
O an fark ettim ki yalnızlık da bir huzur verebilirmiş
Kendi sessizliğinle dost olabiliyormuş insan

Ve düşündüm, belki herkesin bir hikayesi var
Kimisi gülüyor, kimisi gizlice ağlıyor
Ama o an sahilde, güneşle birlikte
Ben de kendi küçük dünyamda huzuru buluyordum

Deniz dalgaları gibi akıp geçti zaman
Kuşların cıvıltısı ve rüzgarın sesi eşlik etti bana
İçimde hem hüzün hem de sevinç vardı
Yalnızlığın sıcak kucağında, hayatı dinledim sessizce

Ve belki de bazen böyle yalnız kalmak
Kendi içini, ruhunu dinlemek gerek
Güneş, deniz ve ben…
Hepsi birer dost, hepsi birer sırdaş olmuştu bana