Güneşin Karanlığı Şiiri - Sabit Süreyya ...

(Nurcan’a…)

Güneşin karanlığı düştü omuzlarıma
Bir çiçek gibi kapandı gün, suskun ve ağır
Kırmızı bir sessizlik dolaşıyor avuçlarımda
Senin sesini aradım rüzgârın içinde,
Sanki giden bir trenin son vagonunda
Adını fısıldadım, sevgini unutmadım.

Bir çaba vardı parmak uçlarımda,
Tırnaklarımda büyüyen sabır
Bir yokuşu taş taş ördüm kendi içimde
Her kelimesi terle yazılmış bir mektuptu hayat
Ve bazen, bir sözcük bile yetiyordu
Senin gözlerinden doğan ışığı hatırlamaya.

Gökyüzüyle kavga ettim bu sabah,
Bulutların kapısını tekmeledim
Biliyordum, bütün karanlıklar
Bir gün ışığa öykünür
Ve her yenilgi, bir çocuk gibi
Büyür içimizde, ayağa kalkmayı öğrenir.

Ben umudu ekmek gibi bölüp yedim
Seninle, kendimle, bütün şehirle
İnanç, bir kırlangıç gibi kondu omzuma
Ve mücadele, ince bir çizgi gibi
Uzun uzun aktı damarlarımda.

Bazen gecenin en koyu yerinde
Bir çakmak alevi gibi yanar bir kelime
Ve biz ona tutunuruz,
Düşeriz, kalkarız, yeniden düşeriz
Ama biliriz, yenilgiye rağmen
İçimizde hâlâ çırpınan bir güneş var.

Belki güneş,
En çok battığı yerde doğar
Ve biz,
En çok kırıldığımız anda
Gücümüzü hatırlarız.

Sen gel,
Ben karanlığa karşı elimde bir kibrit
Senin için sakladığım bütün sabırları yakayım
Bir gün yeniden başlasın her şey
Güneş, kendi karanlığını yenene kadar
Biz, birbirimize tutunalım.