*Güneşin Ezgisi * Şiiri - Özhan Hakan

Güneşin Mezopotamyasında
Ezgisi çalınmış sürgün bir sevdaya ağıt…

yürüyorsun,
peşinde kırık bir türkü...
tenin ve ellerin binip gidiyor
ruhun hâla aynı durakta bekliyorken…
anne rahminden kovulmuşsun önce
sonrası ise üvey bir hayat...

kervan ve çöl aynı dili konuşurmuş
ama
kaç yola kervan
kaç kervana yük olur sana dair biriktirdiklerim
içimden geçenler
ve içimden göçenlerle…

tut ki;
kalem mevsimleri yazar terk edilmiş bir sonbahar aralığında.
tut ki;
peşinden acı kervanıyla ömrüm ayaklanır
zamanı ardındaki bir ağıda mahkum ederek..

Günse; yalnızlık….
Güneşse; ömrümde bir lorili sürgündür…

tut ki;
kırmışsın kalemimi
elinde kalmış neyim varsa
bir sürgün çizmiş de ellerin
öptüğüm yerinden kanatmışsın
ve
artık şiir yazma demişsin bana
çünkü yaşadım ben bütün şiirleri...

tut ki;
beynimde bir intihar patlar
hizaya sokulur ömrüm
kimin umurunda?
ellerim bir kurşun, şakak hizasında
ki ellerim;
bir ebenin elleriydi aşkı doğurtan
tut ki;
binerim bir rüzgara munzur olup eserim
ondan belki de
beni en çok saçların tanır
sen tanıklık bile etmemişken sürüldüğüme…

oysa ben hep senin kahramanın olmak isterdim
ey evvelim,ahirim
yerim,yarim
ey kanlım,katilim
bendim umuda adını veren
ki her katil cinayet mahalline bir kez daha uğrarmış diye…

şimdi hüznü nergis sarhoşluğunda bir Van ikindisi
alnında yıldız
eli mavzer
yersiz ve yarsızken
aşkın sürgün yolcusuyum
tek tanığım gölgem
ardımda unutulmuş bir türkü
ve güneşin ezgisiyle…

dünya olup etrafında dönmezdim ey yar
seni güneş bilmeseydim!