Güneşe Kar Düştü Şiiri - Bolat Ünsal

Akasya mevsiminde sevmiştim seni.
Kahverengi gözlerindi
Nisan yağmurlarından tek arda kalan
Dinmeyen bir rüzgârın uğultusu,
Bir çığlıktın uçurumlarda yankılanan…

Akdeniz meltemleri estikçe
Mayıs sabahlarında…
Kır çiçekleri kokardı saçların

Yüreğime zamansız düşen bir aşktın.
Çatlayan bir tohumun sancısı
Güneşe yol alan bir sürgündün içimde.
Sevmiştim seni koşulsuz ve hesapsız
Bir umuttun…
Ellerimden tutup beni sürükleyen yıllar ötesine

Bir yaz mevsiminde yaşanmış sonbahar
Hüzün vakti sevişmelerimizdi
Bizi zamansız yüreğimizden vuran…

Kendi sonsuzluğunda tükenen
Zamana yenik düştük bir tanem.
Şimdi ayrılığın acısı dudaklarımızda
Ölümün güzelliği var gözlerimde
Güneşe kar düştü sevgilim
Güneşe kar düştü…

Suskunluğumda çoğaldıkça her söz,
Sen kendi duyarsızlığında büyüdün gün be gün

Alışkanlığımdın, tutkumdun,
Sen, sonsuz bir şarkıyken dudaklarımda
Ben senin gönül sayfanda yarım kalan bir söz…

Şiirler yaz yeni aşklarına sayfa sayfa
Türküler söyle vefasızım

En güzel bayramlığını giy şimdi renk renk
Sen kendi şafağına yürü adım adım
Gülümse gülümseyebildiğince hayırsızım
Bakıp karşında duran mezar taşlarına…

Ne Akdeniz’in mavisi mavi
Ne de güller kırmızı açıyor şimdi.
Karanfiller soluyor gönül bahçemde
Kırlarda gelincikler kuruyor bir bir
Martılar ölüm sessizliğinde.
Mevsim kardelen vaktidir…
Kristale dönmüş içimde okyanuslar
Yüreğim buz kütlesi şimdi
Güneşe kar düştü sevgilim
Güneşe kar düştü…

Bolat Ünsal / Güneşe Kar Düştü 2008