Gündüzde Asılı Ay Şiiri - Hatice Güzen

Gökyüzü
pencereye sabaha dair bir not bırakmış
ay, gündüzün cephesine ilişmiş
usul usul
yarım konuşan bir tanık

Bulutlar sayfa çeviriyor maviye
çam iğneleri
sessiz birer nokta

Binanın yüzü solgun
yokuşun hafızası gibi
pencereler eski bir fotoğrafın gözleri
içeride omlet pişiyor
güneşin küçük dili
dağılıyor kokuya

Çaydan yükselen buhar
sabahın dar dilinden bir çağrı taşır
yumurtanın tuzu
tereyağının ikiye katlanan geçmişi
evin içini
dünyanın uzak kıyılarına bağlar
ince bir ip gibi

Deniz uzakta
sessiz
bugün maviyi kıyıya bırakıyor
ufuk şehirle imzalanmış bir kâğıt
yol boyunca çamlar nöbet tutuyor
sonbahar çisesi
ince bir harf gibi düşüyor cama

Ay, gündüz nöbetinin bekçisi
geceyi sabaha ödünç veriyor
güneş titrek bir ışıkla
binanın kenarını okşuyor
omletin içine giriyor
sarı bir not bırakıyor anıya

Bulutlar konuşuyor
biri yağmurun küçük sesiyle
biri uzak bir geminin anısıyla
çamlar rüzgârın notalarını tutuyor
iğneler birer tel
dünya bir enstrüman

Pencere camındaki leke
bakışların dışarıya bıraktığı iz
fotoğrafın içinde bir parmak gibi
hem var hem geçici

Her şeyin adı var
ay
deniz
çam
çise
bulut
güneş
omlet kokusu
çay

Kelimeler çarpışıyor
ve her çarpışma başka bir zamanı doğuruyor

Var olmak
sabahın tavasında pişiyor

Pencereye eğiliyorum
ay bana eski bir mektup gibi bakıyor
deniz uzak bir anı
çamlar bir şarkı
çise bir nokta

Her biri beni çağırıyor
çayın buharı ellerimi ısıtırken anlıyorum

bir omlet kokusu
bir fincandaki buhar
gündüzde asılı ay