Günbatımı Şiiri - Aydoğan Yavaşlı

Belki sabahın serinliği vurmuş bir küçük parkta
gölgesi hayli deli bir söğüttüm de ben
kaçıp duruyordum tarazlanmış sesinden
yatağını ezberden bildiğim suların

(kesin olan bir şey vardı: hiçbir anafor
modigliani kadar kendine susayıp
kendi tuvalinde alev yalamadı
-fırçasında bir derin kor-)

Böyleyken, eskiyen çocuk seslerinden bir sel
yakmaya başladı kırık saç uçlarımı
Bilmiyorum bıkmış mıydım rüzgârın söyleminden
yoksa ağırdan mı alıyordum ayrılığın acısını
Gene de günde en az yüz kez soyup
yüz kez biliyordum kara saplı çakımı

Ah evet! Er veya geç günbatımı

Belki sabahın serinliği vurmuş bir küçük parkta
“Bu bir lisan-ı hafidir ki ruha dolmakta