Gün Gelince Şiiri - Hulusi Fero

GÜN GELİNCE
Karınların da açlığın siren sesleri,
Söndü, sönecek gözlerindeki feri.
Bir deri, bir kemik.
Milanyum çağında çocuklar.
Açlar..açıklar..
Dünyanın her yeri aynı.
Tek farkı, bunlar kara derili.
Bütün insanlık aymaz,
"Vah", "vah"larımız,
Vurdum duymaz.
Utanmaz.
Bu kanserli bir hastalık.
İflah olmaz dayanmaz.
Geberir
Yeniden filizlenir insanlık.
Ben bu dertle ölürüm ancak,
Kesinlikle olacak.
İnsanlık tarihi yeniden yazılacak.
Ac çocuklar yazacak
Ben böyle inandım,
İman ettim bilime,
Böyle bilinir
Ve çeliğe su verilir güneşten.
Bilenir
Bir kırmızı karanfil beklerim çocuklar.
Ölürsem gün gelir.
Şimdiden selam dostlar....