Gün/eş Şiiri - Mustafa Kemal Erdoğan

Nefsinin batımı bu bulutlar arasına girmekte olan ışık....
eskiden olduğu gibi,
sahilde oturup,
yan yana seyredebileceğimiz cinsten değil....
sandalyeleri topladım kıvrılabilen kumların üzerinden,
şemsiyeyi de bıraktım kalbime çakılı mızrak gibi....
hiç başlayamadın düşünürsen,
korku öyküleri gibi anlatıldın durdun aşkımın gölgesinde...
doğanın gücünü seyre dalıp,
sevgi tepelerimizi dağlara dönüştürebilen bir yüreğim vardı...
vardı,
senden sonra da olacak,
bir takım ahlaksızlıklara hibe etmeyeceğim,
cezalandırılması gereken başka kuyular var,
üzerinin kapatılması gereken,
masum yavrular düşmesin diye....
tamamıyla samimi öğelerden seçtim aşkımın perdesini,
hangi odaya taksan uyacak renkleri vardı...
teslim edilmesi gereken bir proje değildin,
çizimlerimde acele etmedim hiç,
silinemez bıraktığım her noktada seni birleştirdim....
bizi gözetleyene başım öne eğik gitmeyeceğim en azından,
her zaman gökyüzüne gözümü kısmadan bakabilmem bundandır...
gün batımı,
aşkın bitimi gibi yavaşça kayboluyor,
kimsenin yakalayamayacağı ısıda,
yaklaşılması imkansız...
tersliklere dayanamayan bir sevginin aşk olduğu zırvalaması,
dökülen dudakların dilini ısırmasına benzer ancak,
kalbe varamadan da yolda ölür zaten....
bir takvime bağlı görüş günlerinin diğerlerini,
helal etmem hiç bir zaman hangi yürek olursa olsun,
hakkım varsa eğer...
yalnız açıkta olan ışığı görebiliyorsan,
arkasında ne gölgeler bıraktığından haberin yok demektir,
o gölgeler ki;
ağırlığından yüreğin yıkılır....
bana ayak uydurmaman önemli değildi,
yanlış adımlarında ben sana eş olamam,
bir süre sonra ayakların takılıp düşeceğin çukurlarda
arkadaşın da olamam...
sevmek öyle garip batışlar yaşatır ki insana,
hangi güneşin sıcaklığı kaybolsa,
başka güneşler ararsın,
ben değil,
benim için tek bir güneş vardır,
o da GÜN/EŞ'tir zaten kalbimde hiç batmayan....